kopij [koːˈpɛi̯]

Consumonitoring

Ik en vele anderen met mij beschouwen het kopen van een begeerd product in een stenen winkel als het summum¹ van consumeren. Zorgvuldig beoordelen, vergelijken, weloverwogen kiezen, opgetogen naar de kassa alwaar u er een mooi tasje omheen krijgt en dan fluitend naar buiten met uw nieuwe aanwinst, bungelend aan uw hand.

Maar anno 2022 is het natuurlijk een utopie dat u alles maar in uw eigen buurt kunt krijgen. In zo’n sténen winkel. Want veel winkels zijn weg uit kleinere plaatsen, hebben geen uitgebreide voorraad meer of bestaan zelfs helemaal niet meer. Dan moet u uitwijken naar het online winkelen.

Vinketering

bron: hln.be

Hoewel nagenoeg iedereen die een beetje meetelt in de maatschappij – ruwweg in de leeftijdscategorie 8 tot 88 jaar – zich tegenwoordig enkel verplaatst met mobiele telefoon vergroeid aan de hand in zijn of haar nabijheid, zorgen ontvangen oproepen en berichten voor sommigen nog immer voor transpiratie des perineums¹.

Generatiekloof

Enkele weken geleden kopte website Linda. met: ‘Generatie Z cancelt skinny jeans.’ Voor Boomers^* had dit net zo goed Russisch kunnen zijn. Millenials^* daarentegen waren direct alert tot in de nekharen.
Laat me het even voor u vertalen: twintigers vertellen u en mij – level 40+ – dat we ons niet meer mogen vertonen in skinny jeans. Verderop in het artikel wordt ook nog gemeld dat de middenscheiding hélemaal terug is, ten koste van de zijscheiding.

access denied

Was het online leven al behoorlijk ingeburgerd, een jaar geleden nam het écht een vlucht met de komst van het coronavirus. Bijna alles kun je regelen vanuit the comfort of your own thuisisolatie, als je maar een fatsoenlijke internetverbinding hebt en een apparaat waarop dat wereldwijde web bereikbaar is.

Om al uw persoonlijke gegevens – benodigd bij het plaatsen van bijvoorbeeld een bestelling – te beschermen, vraagt ongeveer elke website of app tegenwoordig of u een account wilt aanmaken. Ik zeg ‘vraagt’, maar in de meeste gevallen komt u er niet omheen om zich te registeren, alvorens u gebruik mag maken van de diensten die geboden worden. Dus u vult keurig in van welk geslacht u bent (wat er écht nóóit toe doet bij de dienst waarvan u gebruik wenst te maken), uw personalia, adresgegevens, e-mailadres, telefoonnummer(s)… en dan komt het: u moet een wachtwoord aanmaken.

Hou je gemak.

Moest u vroeger nog de deur uit voor elk wissewasje en was het aanbod beperkt? Tegenwoordig zijn vele diensten genegen u te assisteren bij alles wat u blieft. U sluit een abonnementje af, maakt periodiek een vast bedrag over en zonder dat u er nog over na hoeft te denken wordt een en ander voor u geregeld. Gemak dient de mens.

A caval donato non si guarda in bocca

Hoewel ik in een vorig leven absoluut Parisienne moet zijn geweest óf dat in een volgend leven alsnog wordt, ligt mijn amore per la machina¹ dan weer in Italië. Mede dankzij de wederhelft kan ik – na vele kilometers in trouwe, zuinige rugzakmodelletjes – sinds enkele jaren iedere ochtend met een glimlach in mijn Alfa Romeo stappen. Zijn tweewielige neef Ducati verblijft in onze garage. Conclusie: ik verplaats mij naar de meeste gelegenheden in stijl, vergezeld van goed geluid.

all inclusive

Lichte twijfel van Caroline Tensen, tijdens het programma Wie Ben Ik¹, omtrent het vrouw-zijn van Nikkie de Jager. Je leest erover en je weet: social media explosie in 3… 2… 1…. Door De Jager zelf werd het conflict in de kiem gesmoord, die weliswaar aangaf niet blij te zijn met deze opmerking vanwege de impact op de transjeugd, maar wel erkende dat het niet uit kwade hoek kwam en het moment aangreep om kennis over het gevoelige onderwerp te delen.

Internep

Vroeger hoorde men elkaars zorgvuldig overwogen, goed onderbouwde en helder uiteengezette visie slechts terloops in sociale kring of – als het gelegde ei een groter publiek behoefde – als ingezonden brief in één van de dagbladen des lands.

Met de komst van internet voor de gewoone mensch in de jaren negentig kon men al z’n grieven wereldwijd delen via allerhande fora of bijvoorbeeld een persoonlijke weblog¹. Een sociaal concept dat al gauw in diverse verdienmodelletjes werd gegoten.

Giet it oan?

Een aannemer van de gemeente Groningen heeft in de Korrewegwijk een klein foutje gemaakt: ter voorbereiding op winterse taferelen aankomend weekend liet hij het Bernoulliplein alvast onderlopen met water, zodat er een ijsbaan kon ontstaan. Leuk initiatief natuurlijk, ware het niet dat hij op het Boudierplantsoen had moeten zijn.

Hoort u hier ook de stem van Rijk de Gooyer¹ in uw achterhoofd? “Foutje, bedankt!”

Een woordvoerder van de gemeente doet het af met de voorlopige conclusie dat de aannemer zich waarschijnlijk heeft vergist, omdat beide straatnamen met een ‘b’ beginnen.

Kan natuurlijk, foutje is menselijk! Maar ook wel zorgwekkend, als je bedenkt welke gevolgen dat soort aannames kan hebben.

Dat de Telegraaf – of Trouw – een sentimenteel stukje schrijft over opgeluchte ouders die na vijftien dagen van vermissing eindelijk hun kinderen weer in de armen konden sluiten nadat ze door de scouting per ongeluk gedropt waren in De Deelen (Friesland) in plaats van De Pelen (Limburg).

Dat ze bij Cambuur raar opkijken als er een spiksplinternieuwe hybride grasmat² wordt geleverd.

Lever je ’s morgens je Alfa in bij de garage voor een grote beurt, krijg je er ’s avonds een Aygo voor terug van schouderophalende monteur die ‘iets met een A’ mompelt.

Of dat je na een zesendertig-uur-durende horrorbevalling thuiskomt met kleine Dennis in de Maxi Cosi, terwijl je zou zweren dat je een dochter verwachtte die je naar je moeder Diana wilde vernoemen. 

Voor de Groningers is het vooral goed nieuw natuurlijk: nóg meer potentiële schaatspret dan voorzien. Voor de zekerheid zou ik wel even navragen of de ijsmeesters niet per ongeluk Ben of Jerry heten.

¹ Foutje, bedankt! was een reclameslogan van verzekeringsmaatschappij Reaal uit de jaren ’90.

² In de Cruijf-arena (ook-met-een-C) ligt een hybride grasmat: 90% écht, 10% kunst. Ik maak geen grapje.

Marketeeringlijers

(opnieuw gepubliceerd i.v.m. het herschrijven van twee op raadselachtige wijze verdwenen alinea’s)

Zo nu en dan neem je nietsvermoedend de telefoon op en klinkt aan de andere zijde van de lijn: “Goedemiddag mevrouw [schrijver], ik ben [telemarketeer] van [bedrijf-wat-een-fantastische-aanbieding-heeft], wat fijn dat ik u tref!” Op zo’n moment voel je vanuit de krochten van je existentie de beginselen van irritatie opborrelen, die je krampachtig probeert te maskeren met ingestudeerde beleefdheden in de hoop dat het probleem even snel verdwijnt als het zich aandiende.

¿Qué?

Zoals ik in mijn egopresentatie bio al subtiel aanstip, heb ik een ongediagnosticeerde doch hardnekkige taalfetisj. Naast een redelijke bedrevenheid in grammatica, heb ik een voorliefde voor bijzondere woorden en zinnen en vind ik de woordspelingen in gedichten soms een kunst op zich.

Mijn liefhebberij beperkt zich niet tot m’n moerstaal¹, ik luister ook graag een woordje over de grens. Zo heb ik me twee seizoenen lang ondergedompeld in het krachtige doch diep romantische Spaans van Pedro Alonso: Berlin in de hitserie La Casa de Papel. Ook Omar Sy dankt z’n charme niet alleen aan de ontwikkeling van zijn rol, maar ook aan het rappe Frans waarmee zijn personage Driss zich laat gelden. Idris Elba in Luther, need I say more?

Ik probeer me in het buitenland ook altijd lokaal verstaanbaar te maken, al was het maar bij het bestellen van een ijsje. Meer dan ergerlijk vond ik het, toen ik bij aankomst in Turkije goedemorgen naar m’n hoofd geslingerd kreeg, in plaats van het uit m’n vertaalboekje geleerde Günaydın². Ook van de gekken, is dat je in Zeeland bij een kraampje langs de weg standaard gevraagd wordt of du pommes frites³ möchtest. Je kunt Duitsers zich natuurlijk ook tevéél thuis laten voelen, hè!

Blij verrast was ik toen de Volvo die eind 2019 in ons gezin verwelkomd werd, écht geadopteerd was uit Zweden en louter Svenska displayt. Hij houdt voor ons sindsdien keurig bij wat ons medelförbrukning is en hoeveel kilometer we dit vol kunnen houden till tom tank.

Een aantal van die waarschuwingen spreekt dus voor zich; een låg olje nivå spreekt fonetisch uitgedrukt al aardig tot de verbeelding. Bij iets gecompliceerdere teksten is een online vertaalmachine genadig. Het enige gevaar schuilt in de gedachte dat je bij een onbekende melding als stanna snarast⁴ denkt: “Oh, ik kijk over 75 kilometer wel even op m’n telefoon wat dat betekent…”

In Svenska wordt zo’n achtcilinder trouwens niet mer ekonomiskt⁵…

¹ moerstaal: moedertaal

² Günaydin: goedemorgen. Leek me vrij duidelijk, maar ja, aannames…

³ Pommes frites: oud-Hollandse patat natuurlijk!

⁴ stanna snarast: Stanna bilen på ett säkert sätt och stäng av motorn. Allvarlig skaderisk.
Breng de auto onmiddelijk veilig tot stilstand en zet de motor uit en weer aan. Ernstig risico op schade.

⁵ zuiniger. Niet dus.

Mediocriteit

De mens is een nieuwsgierig stuk vreten wezen. Men wil alles onderzoeken, vergelijken, analyseren en concluderen zodat men zichzelf kan plaatsen ten opzichte van de maatschappij. De strohalm van het bestaan, zeg maar. Gevaarlijk, is dat u onderzoeksresultaten op zeer diverse wijzen kunt interpreteren: strikt, losjes, gebaseerd op alle onderzoeksresultaten, of slechts een zorgvuldige selectie ervan – passend in uw straatje. Als zo’n eigen interpretatie dan gepubliceerd wordt op een titel die doet vermoeden dat de auteur er verstand van heeft, dan kan dat serieuze gevolgen hebben.

Zo nam wereldwijd de vaccinatiegraad dramatisch af, nadat er een publicatie verscheen waarin werd aangetoond dat de BMR¹-vaccinatie autisme kon veroorzaken bij kinderen. Hoewel later bleek dat de onderzoeksresultaten vervalst waren en dáárover ook meermaals is gepubliceerd, blijft het een hardnekkig stukje fake news dat regelmatig de kop opsteekt in de antivaxx²-contreien.

Een voorbeeld van ‘in je eigen straatje’ was de conclusie dat het consumeren van borstvoeding³ zou zorgen voor een hoger IQ. Hierin werd nadrukkelijk niet meegenomen dat borstvoeding over het algemeen gegeven wordt in gezinnen met hoger opgeleide ouders, waardoor deze kinderen wellicht al van nature slimmere hersentjes hebben. Voor de borstvoedingsmaffia is het echter nog steeds een ijzersterk argument om onzekere aanstaande ouders mee om de oren te slaan.

Op het consultatiebureau is ‘het gemiddelde’ ook een angstaanjagend middel om opvoeders nerveus mee te maken. De bij menigeen welbekende groeicurve laat zien hoe de groei van uw kind zich verhoudt tot de groei van ‘alle’ kinderen. Zolang het formaat van uw telg binnen die bandbreedte blijft, zal het over het algemeen wel loslopen met uw kroost, zeker als daarbij in ogenschouw wordt genomen welke lichaamsbouw u en uw wederhelft zelf etaleren. Helaas zijn hier en daar wat fanatieke verpleegkundigen die de middenlijn als een gulden regel interpreteren. “Goh, hij zit wel vér onder de middenlijn!”, zeggen tegen ouders die zelf krap één meter dwerg zijn is natuurlijk van de gékken.

Bij publicatie van de jaarlijkse onderzoeksresultaten naar het seksleven der natie werkt het verrassend genoeg andersom: men heeft zich collectief vereenzelvigd met de gemiddelde frequentie van coïteren⁴. Dit manifesteert zich als volgt. Op een hieraan gerelateerde vraag, gesteld te midden van een melig verjaardagsgezelschap, zal het antwoord ongeveer zijn: “Nou, eh, ik denkt toch wel zo’n drie keer per week… hè, Ing?” en dat Ingrid⁵ dan driftig knikt uit angst als frigide te worden weggezet door het reeds aangeschoten publiek.

¹ de BMR Bof, mazelen, rodehond -vaccinatie beschermt tegen de bof, mazelen en rodehond. De eerste vaccinatie werkt bij 95% van de kinderen. Kinderen krijgen twee keer de BMR-vaccinatie, met 14 maanden en als ze 9 jaar zijn. Na 2 vaccinaties is meer dan 99% van de kinderen beschermd. (Bron: Rijksvaccinatieprogramma.nl)

² antivaxxer: individuen die zich – niet gehinderd door een medische achtergrond – kritisch opstellen met betrekking tot het nut en de veiligheid van vaccinaties

³ consumptie van borstvoeding DOOR ZUIGELINGEN!

⁴ neuken, ketsen, naaien, pompen, rampetampen, soppen, copuleren, cohabiteren, paren, beminnen, een beurt geven, fleppen, kezen, palen, rollebollen, van bil gaan, vozen, vrijen, wippen

⁵ van Henk

Spertijdnijd

Om de Nederlandse bevolking perspectief te bieden in een wat uitzichtloze periode – oud en nieuw was immers al drie weken geleden – werden door de overheid afgelopen weekend meerdere regionale evenementen georganiseerd.

Dwaallicht

Gehaast vertrokken vanaf m’n werk – net iets later dan gehoopt – met in het achterhoofd de restanten van een drukke werkdag en een spoedklusje dat ik vanavond thuis nog moet klaren.

Druk op de weg.

Ik moet nog koken.

Ondeugende peuter ophalen op het kinderdagverblijf die probeert te ontsnappen, uiteraard geen jas aan wil – en schoenen zijn ook stom – z’n sjaal dan maar tolereert, maar z’n muts in z’n hand wil houden. Zwetend achter m’n mondkapje loop ik commanderend achter hem aan naar buiten.

Dan staat ‘ie ineens stil en kijkt omhoog. “Mama!” Kijk, mama, de maan!”

We staan stil, kijken naar boven en zien een heldere, sikkelvormige maan. Alle haast verdwijnt. Er is niets anders dan de maan en onze verwondering.

“Aaien”, vraagt hij? Ik glimlach, pak z’n handje en samen lopen we naar de auto. Nu is nu. De rest is voor later.

Met excuses voor de wellicht onverwachte diepte die ik u hier onaangekondigd voor de voeten werp. Ik heb m’n momenten.

Sprechhund

Het woord ‘ophef’ krantenkopt regelmatig. Het is immers niet makkelijk om het de hele mensheid naar het zin te maken en dat laat de mensheid luid en duidelijk horen.

De meeste ophef ontstaat ‘omdat het kan’. Want een dag geen hoge bloeddruk is een dag niet geleefd, waarbij aangetekend dat frustratie in the comfort of your own home natuurlijk niet meetelt. U moet ermee naar buiten, bij voorkeur op social media en fora, zodat u samen met andere stokers de boel kunt opruien en tegelijkertijd ruzie kunt maken met andersdenkenden om uw ontgoocheling maximaal te benutten.

Plastic fantastic

Tijdens het opruimen – een voorzichtige bright side van de corona-crisis – was, na het met militaire precisie herstructureren van de kasten, het moment daar voor de krochten des opbergruimtes: óp de kast. Aldaar lag een verzameling bagagestukken te vegeteren: bowling bags, rolkoffers, handtassen-op-sabbatical, rugzakken en….. linnen tasjes. Niet één, niet dríe… maar víjftíén ecologisch verantwoorde katoenen tasjes, die ik natuurlijk niet hebt weggegooid(!), maar een veilige plek gaf, alwaar zij in de vergetelheid raakten, om na een tijdje vergezeld te worden door hun equivalent die hetzelfde lot wacht.

Zwart schaap

Ergens aan het einde van het eerste decennium in de eenentwintigste eeuw keken wij als collega’s onder werktijd een kampioenschapswedstrijd voetbal.¹ Destijds gewoon op televisie, want smartphones waren nog niet zo aan je hand vastgegroeid ingeburgerd als nu. De echtgenoot van een collega was hier ook bij. Nadat hij onze kennis van blasfemie tot een ongekend niveau had getild en zijn frustratie maximaal had gebotvierd op het meubilair en een enkele aanwezige, was zijn verklaring: “Ja, maar ik heb een Spaanse achtergrond, dus ik ben heel temperamentvol.”

Unfollow

Lichaamsvorm, of een gebrek daaraan, is één van de belangrijkste onderwerpen waaraan een gemiddeld tijdschrift zijn voortbestaan te danken heeft. Sporten, diëten, afvalraces, recepten, bewegingscoaches, welgemeende voedingsadviezen, lekker-in-je-vel-challenges na de feestdagen, snel een paar kilo’s afsmelten voor de zomer… er is altijd wel een reden om het ideale figuur van het moment te definiëren, vergezeld van tips om die perfectie in recordtijd te evenaren. Vervolgens word je op sociale media achtervolgd door #fitgirl, #healthy, #motivation, #confidence en aanverwanten en is photoshop genadig als je de buitenwereld slechts wilt doen gelóven dat je je hebt geconformeerd aan de oplegde volmaaktheid.

Lees verder →

Muggeziften

Bij het kiezen van onze vakantiebestemming, zijn de nodige opties de revue gepasseerd. Bali (te ver), Zuid Afrika (te niet-westers), Californië (te koud)… Uiteindelijk viel de keuze op het westerse doch semi-tropische Florida.

Dat bereid je dan tot in de puntjes voor… reisschemaatje maken, lijstje met hotels aanleggen, leuke activiteiten plannen. De taal beheers je tenminste al en je bent niet zo in de minderheid. Dus je denkt: alles onder controle. Lees verder →

Kind van deze tijd

Zoals altijd af en toe zat ik ’s middags klaar met een kopje thee en koekjes glaasje sap en Pringles om de eerstgeborene uit te horen over het wel en wee op school. Ik bespeurde een lichte frustratie en vroeg waar de angel zat.

“Nou, mam, bij dictee kregen we het woord emotie. Volgens juf is dat met een ‘t’. Maar het is toch emoji?!!!”, aldus het slachtoffer van het mobiele tijdperk.

Ze heeft natuurlijk gelijk. Emotie, da’s een soort prehistorische spelling. Als je tegenwoordig je gevoel wil uiten, of je keiharde woorden wat wilt afzwakken, dan plak je gewoon zo’n guitige smiley in je tekst. Probleem – en bijbehorende frustraties – afgewend. Hoewel ik altijd jeuk krijg van deze hesjtek, zet ik ‘m hier toch even in: #ikrekenhetgoed

het land van maas en waal

De eerstgeborene zit in groep 6. Krijgen ze huiswerk mee en moeten ze topografie stampen met een toets in het vooruitzicht. Leek het haar vorig jaar nog té gék om huiswerk te krijgen, is dat enthousiasme nu wat getemperd. Eigenlijk is het gewoon retesaai dat je dezelfde ellende die je de hele week al moet doorstaan nu ook nog eens thuis moet herhalen.

Voor mij is het na al die jaren best leuk om haar te helpen bij vragen over rekenen, meten en topografie. Er is best wat veranderd in lesmethode-land, maar 1+1 blijft toch gewoon 2, welke vage constructie je er ook omheen wil bouwen. Vooral topografie vind ik een interessante opfriscursus. Als poldervrouw sinds lange tijd waren de plaatsen in Flevoland redelijk blijven hangen. Maar in de jaren tussen haar en mijn jeugd hebben ze duidelijk extra watertjes gegraven; de Nieuwe Waterweg en de Nieuwe Maas waren mij namelijk – hoe verrassend – níeuw.

Theoretisch zou ik ze ook wel vergeten kunnen zijn, maar hé, ik ben ook geen 35 meer hè.

Blijft voor mij nog wel de vraag wanneer ze de Maas en Waal hebben omgewisseld…

Pillendoos

Stoppen met De Pil. Niet meer elke avond aan denken en het scheelt bovendien vijftig euro per tertaal. Há!

Niet dus… Lees verder →

Pardon my french

Schelden, vloeken, krachtterm-werpen. Het is er vaak al uit voor men er erg in heeft. Van het aaibare oeps tot het op de meest uiteenlopende wijze bashen van een willekeurig monotheïsme¹. Met een beetje creatieve inborst ligt hier een schat aan mogelijkheden.

Lees verder →

Refurbished 2.0

In het nieuws vandaag:

“Hoofdtransplantatie binnen twee jaar mogelijk.“

Een Italiaanse wetenschapper stelt dat het binnen twee jaar mogelijk is om het hoofd van mensen naar een nieuw lichaam te transplanteren. (lees verder op Nu.nl)

Volgens deze wetenschappers kan iemand, wiens lichaam is verwoest door bijvoorbeeld een spierziekte of kanker, op deze manier worden genezen.

Lees verder →

Eenzaam aan de top

Als er iets is wat ik kan waarderen, dan zijn het ambitieuze jongeren. Mensen met een frisse kijk op de wereld, die hebben besloten ál hun mogelijkheden optimaal te benutten. Jonge mannen en vrouwen die zich zichtbaar maken in de samenleving door hun talenten tot uiting te laten komen en hun capaciteiten maximaal in te zetten ten behoeve van persoonlijke ontwikkeling en -verrijking.

Lees verder →

Kristalgláshelder

Zo ongeveer direct nadat ’s lands bekendste grootgrutter de kristalzegels om onze oren begon te gooien bij elke € 10 aan boodschappen – wat met de huidige prijzen natuurlijk zeer laagdrempelig is – was ‘social media’ in rep en roer. Want: geen echt kristal. Het is kristalglás. Iets met geen lood en niet zwaar genoeg. Het schijnt ook niet zo mooi te ‘klingelen’ als écht kristal. Voor mij al een reden om direct te stoppen met sparen, want uiteindelijk draait echt álles om de ‘klingel’. Maar dit geheel terzijde.

Lees verder →

Rémi²

Alsof je als single in je omgeving nog niet vaak genoeg de vraag gekregen hebt “wanneer jíj toch eens met die leuke man/vrouw thuiskomt”, word je ook in de auto (radio), thuis (tv) en online regelmatig overvallen door een onmiskenbare hoeveelheid reclamespotjes voor online dating.

Lees verder →

saved BIJ de BEL

Aangezien hier in huis iemand rondloopt met waarom als stopwoordje, moet ik naast moeder, verzorger, kok, huishoudster, monteur, verpleegster, psycholoog, entertainer, diëtist, politieagent en tuinmanvrouw óók nog een lopende encyclopedie zijn.

Uiteenlopende vragen als: ‘Waarom zijn bananen krom?’, ‘Waarom moet ik nú al naar bed?’, ‘Waar komen baby’s vandaan?’, ‘Waarom zijn wij eigenlijk op de wereld?’, ‘Geloof jij in God?’, ‘Wanneer krijg ik borsten?’… Niet alleen veel vragen, maar ook van zeer wisselende orde. Verlies daarbij niet uit het oog dat het antwoord kort, bondig en binnen recordtijd uitgewerkt moet worden in het kader van de ultrakorte spanningsboog.

Lees verder →

Legemitasie

De gemeente… ’t Kan dan een doods bedrijf zijn, als er geld te verdienen valt zijn ze ineens uiterst commercieel. Ik heb wel drie herinneringen ontvangen – schriftelijk! – dat m’n paspoort binnenkort zou verlopen. Ja, dát weet ik ook wel. Eén keer is vriendelijk, twee keer is overdreven, drie keer is vragen om een brief terug waarin je vriendelijk doch dringend uiteenzet dat je héús wel weet dat je een nieuwe moet, maar dat je – conform de dwingende alinea in diezelfde ambtelijke brief – even wacht op het moment dat het paspoort tien jaar geldig is. Dat scheelt tenslotte centjes. Op termijn uiteraard, want op dit moment maakt dat het paspoort alleen maar reteduur.

Lees verder →

Karma

Sinds vandaag werk ik in een fantastisch gerenoveerd pand. Waar ik de voormalige staat alleen in m’n hoofd kan vormgeven op basis van horrorverhalen van collega’s, kan ik oprecht zeggen dat het nieuwe pand hypermodern is ingericht. Schitterende witte bureaus met ergonomisch verantwoorde bureaustoelen. Geluiddempende antraciet kasten en retrolook witte bakjes alwaar je je persoonlijke items in mag bewaren, om op te kunnen gaan in de clean desk policy. Om hieraan te kunnen voldoen is ‘het nieuwe werken’ geïntroduceerd met het motto mi casa es su casa – lees: flexplekken – en het bijbehorende: printen is zó 2013.

Lees verder →

and… CUT! That’s a wrap, everybody…

Wekenlang hebben we op het nieuws moeten zien wat er kwam kijken bij het organiseren van de NSS-2014. Ingewikkeld gedoe met afsluiten van snelwegen, bewaken van het luchtverkeersruim, politie, ME. Boel hysterie voor wat overseas bezoek. Laat me je vertellen, een kínderfeestje: dá’s pas organiseren!

Lees verder →

♥

TestStuntpiloot

Ik maak er sinds jaar en dag een sport van om zoveel mogelijk kilometertjes te maken op één tank. ‘Doet ze tenminste nog íéts aan sport!’, hoor ik u denken. Rode lampjes? Piepjes? Ze maken mij de pis nie’ lauw. Het boekje zeg immers dat je – zodra het lampje brandt – nog 100km kunt rijden (Fiat), of – zodra het piepje piept – nog 75 km kunt rijden (Toyota). Het is zinloos. Dat weet ik. Heus wel! Maar ook gewoon een principekwestie. Ik wil er álles uithalen.

Lees verder →

Vroeger was alles beter.

*romantisch muziekje*

We gaan terug naar de Utrechtse wijk Zuylen in de tachtiger jaren. Een keurig gezin met twee kinderen. Vader werkte buitenshuis terwijl moeder haar tijd besteedde aan het huishouden en het onbekommerd laten opgroeien van haar kroost. Bij een goede opvoeding hoort uiteraard zwemles. Elke week bracht mijn moeder mij achterop de fiets van onze wijk naar Overvecht alwaar het zwembad zich bevond. Ik keek als grote kleuter m’n ogen uit, terwijl mijn moeder haar fiets door de drukte manoeuvreerde. Iedere week leidde onze route zich over de Vecht, middels de Marnixbrug. Aan weerszijden van de Marnixbrug liggen woonboten. En in die woonboten brandde sfeervol rood licht. Ook stonden er soms mevrouwen voor het raam, in hun onderbroek. Maar niet altijd, want soms sliepen ze; dan zaten de gordijnen dicht. Op een mooie dag vroeg ik mijn moeder wat die mevrouwen daar deden. Mijn moeder vertelde mij een prachtig verhaal.

Lees verder →

Stuur maar een mailtje.

Ik gooi ’t maar gelijk in de groep: ‘Ik heb echt een enorme hekel aan de trilfunctie van mobiele telefoons.’ Zo. Dat is eruit. Het zou onbegrip kunnen zijn… en een stukje onnozelheid mijnerzijds. Anyhow, lees even mee.

Lees verder →

Over apen die mensen worden.

Het is voorjaarsvakantie. Op zo’n typische ‘ja, maar waarom?’ -dag krijg ik de vraag hoe de allereerste mensen ooit op aarde kwamen. Hm… bijbel vs evolutietheorie. Omdat mijn apen-werden-mensen-/miljoenen-jaren-in-twee-minuten-uitleg toch echt te vaag was voor de kleuter, besloot ik dat de bibliotheek een leuk uitje was. We hebben tenslotte niet voor niets zo’n abonnement en ik kon wel wat begeleiding gebruiken bij deze materie.

Aangezien wij daar zelden komen en het assortiment mij geheel onbekend is, liet ik kleuter lekker rondkijken terwijl ik zelf zocht naar boeken die hoorden bij de eerder genoemde vraag. Boeken die, behalve de leugenachtige bijbelvariant, overigens niet te vinden waren. Gelukkig vond de kleuter ander interessant materiaal. Euforisch rende ze naar me toe met het boek: “Waar kom ik vandaan.” Ik hoef u niet uit te leggen dat dit geen gids was met stadswandelingen, maar de échte vraag… voortplanting. Kleuter, die nog steeds in de veronderstelling is dat baby’s vanaf de sterren op magische wijze in je buik verschijnen wil dus méér info. Shit!

Lees verder →

Operatie Traktatie

Het begon al met m’n moeder. Zij kocht een cakepops-boek in plaats van een cupcakes-boek. Per ongeluk. U-huh… De kleuter was direct om. “Die wil ik!”, zei ze vorig jaar, zo rond haar 5e verjaardag. Bloed, zweet en tranen! Maar ik moet zeggen dat ze goed gelukt waren; de cakepoppiraten.

En dan denk je dat je ervan af bent. Wrong!

Lees verder →

Trill Bill

Hoewel de uitnodiging al maanden oud was, twijfelde ik op het allerlaatste moment alsnog over het al dan niet gaan. Moe. Geen zin. Ik had niks nodig. Maar. Als ik thuis bleef zou ik ook niet verder komen dan een avondje zappen. Kun je toch beter wat gezelligheid opzoeken, nietwaar?

Kortom, een half uur later zat ik in het pittoreske Almere, alwaar bij S. een heuse party plaatsvond. Ladies Night. Als Tupperware, maar dan met otherwise shaped plastics. Plastic waar je niks in kunt doen. Sterker nog. Het moet ergens in. Goed. U heeft een plaatje, hè?!

Het begon gelukkig rustig. Onschuldige smeerseltjes voor een zijdezachte huid. Massageolie. Eetbare bodypaint. Nee, niet verkrijgbaar in light. En nee, dat was echt niet mijn vraag. Uiteindelijk belandden we bij het trillende assortiment. Nee, dat mochten we niet ‘echt’ proberen. De neusvleugels werden gebombardeerd tot erogene zone. Beven, bibberen, zinderen, trembleren, drillen. Mocht je nog een plavuizen vloertje willen vergruizen, dan heb ik heel handzaam gereedschap gezien. Aangezien ik laminaat heb, besloot ik deze producten over te slaan.

Kijk, ze weten dat spul natuurlijk leuk te presenteren. Kekke kleurtjes, schattige modelletjes, zoveel standen dat de gebruiksaanwijzing een moodkiller is. Ze hebben niet stilgezeten in de wereld der massageapparaten. Maar, gelukkig komt daarna de prijslijst. Word je weer met beide benen op de grond gezet. De meeste otherwise shaped plastic objects zijn namelijk gewoon niet te betalen. Dus ga je, volgevreten, met een bijna-lege bestellijst en schor van het vele praten en lachen om twee uur naar huis. Lekker slapen. Wat je niet kunt aanduiden met zzzzzzzzzzzzzzz, omdat het hele gezelschap daar vanaf vanavond een andere associatie mee heeft.