De dag dat u uw eerstgeborene voor het eerst huilend achterlaat vrolijk uitzwaait in de kleuterklas, heeft u weliswaar een klein brokje in uw keel, maar kijkt u tegelijkertijd stilzwijgend doch reikhalzend uit naar de zee van tijd die zich openbaart tussen – pak-‘m-beet – 8.30 en 15.00 uur¹, terwijl u zich nog totaal onbewust bent van de tegenprestaties die het tijdelijk overdragen van de verantwoordelijkheid over uw nazaat met zich meebrengt.

Na enkele zorgeloze weken wordt u geconfronteerd met een lijstje waarop aan u de vrijwillige taken van klassenmoeder, schoonmaakmoeder, klaar-over-moeder, taximoeder, overblijfmoeder, luizenmoeder, leesmoeder, klusmoeder, of – voor de écht ambitieuze bemoeial volontair – lid van de ouderraad voorgelegd krijgt.
Laat u hier niet misleiden door het woord vrijwillig, want een niet participerende ouder moeder³ is al snel persona non grata op schoolpleinpolitiekniveau.

Naast bovengenoemde opsomming van ‘vrijwillige’ taken op klassikaal niveau, zijn er ook nog onvermijdelijke activiteiten in het persoonlijk belang van uw kind. Ik heb het hier uiteraard over de traktatie. In werkelijkheid is de kwaliteit van uitvoering – ultracreatief, linksdraaiend biologisch, glutenvrij en zonder kleurstof, waar u minstens drie avonden zoet mee bent – vooral in het belang van la madre cortile della scuola⁴ en bedoeld om andere moeders de loef af te steken.

Als schoolpleinsavant met tien+ jaar pleinvrees op mijn kerfstok is eerdergenoemde schoolpleinpolitiek mij niet vreemd. Het bleek voor sommigen zelfs een carrière op zich. Nadat mijn eerstgeborene haar basisschoolperiode in 2019 afrondde en anderhalf jaar geleden de benjamin klaar was voor de start van z’n kleuterloopbaan, liep ik dan ook zelfverzekerd door het hek. Voor mij geen verrassingen.

* onheilspellend muziekje *

Bij thuiskomst na een drukke werkdag struikelde ik gisteren over een rolkoffertje in de keuken. Ik dacht heel even: hij gaat bij me weg we gaan spontaan een weekendje weg! De euforie daalde echter tot het vriespunt toen mijn oog viel op de inhoud… Tóch een verrassing.

De fokking logeerknuffel van de kleuterklas.

* lelijke woorden *

Toelichting voor (m)amateurs: in deze rolkoffer zit een vieze knuffel en een groot dik plakboek. Het is de bedoeling dat de betreffende leerling met deze knuffel een weekend avonturen beleeft en daarvan een boeiend verslag maakt, vergezeld van foto’s en tekeningen. Laat me daarbij aantekenen dat de betreffende kleuter slechts een enkele letter kan krabbelen en dat minstens de helft van zijn foto’s eruitziet alsof ze zijn gemaakt door wijlen prins Claus⁵.

Dit brengt ons terug bij eerdergenoemde traktatie: een wedstrijdje parental dedication⁶, terwijl die kleuter ondertussen gewoon met z’n auto’s speelt en af en toe verveeld opkijkt omdat ‘ie wéér moet lachen voor een foto met die fokking knuffel. Een rondje plakboek bevestigt al het bovenstaande: het ene verslag nog creatiever dan het ander, in het handschrift van mama en vergezeld van optimaal gecompositioneerde foto’s en aanverwant hysterisch gekleurd knutselmateriaal van hoog niveau.

Hoewel ik ervan overtuigd ben dat een meerderheid van de ouders dit concept graag in de kiem zou smoren, zal niemand zich daadwerkelijk wagen aan de publiekelijke discussie met het risico die ene uitgesproken zure ouder te zijn. Zeg nu zelf: dit idee past toch veel beter in groep 4, als kinderen zélf kunnen schrijven, knippen en plakken en zélf iets beleven en vastleggen?

Dat geschreven hebbende neem ik dat vieze onding de logeerknuffel straks uiteraard zonder zeuren mee als ik m’n kleine jong ophaal, omdat we vanmiddag plakboekwaardige plannen hebben. Dit hele knip- en plakfestijn is namelijk gekoppeld aan een vertelmomentje in de kring en hoewel ik geen enkele politieke ambitie heb, ga ik m’n kleuter natuurlijk ook niet met een leeg boek en mond vol melktanden laten staan.

Daar ben je dan weer gewoon moeder voor.

---

PS: voor het geval u dit concept juist omarmt heeft en ervan overtuigd bent dat ik de énige zure moeder ben aangaande bovenstaande, verwijs ik u toch nog even naar dit linkje, met wat (mij) gelijkgestemd geluid. Toch nog politiek.

1: schooltijden zijn geen vanzelfsprekendheid meer met allerlei wisselende aanvangs-en sluitingstijden en daarnaast het begrip continurooster. Dus gelieve hier zelf de voor u van toepassing zijnde schooltijden in te vullen

2: Parro: dé ouderapp om ouderbetrokkenheid bij je klas te vergroten. Verwacht hierop enkele malen per week een dagverslag van wat uw telg heeft uitgevreten en een oproep voor hulp bij activiteiten die uw telg nog móet uitvreten.

3: ik zou graag willen zeggen dat we zover zijn dat we beide ouders aanspreken als het gaat om ouderschap en participatie. Eerlijkheid gebiedt mij te schrijven dat het hele model nog steeds voor 95% draait op vrouwen en moeders.

4: madre cortile della scuola: opperschoolpleinmoeder / godmother – en ik weet dat u er allemaal wel eentje kent…

5: wijlen prins Claus had de ziekte van Parkinson… trillende handen… weet u nog? 

6: moederlijke toewijding, vooral voor de buitenwereld