adoxography [eɪdɑkˈsɑɡɹəfi]
Latest Post
Consumonitoring
Ik en vele anderen met mij beschouwen het kopen van een begeerd product in een stenen winkel als het summum1 van consumeren. Zorgvuldig beoordelen, vergelijken, weloverwogen kiezen, opgetogen naar de kassa alwaar u er een mooi tasje omheen krijgt en dan fluitend naar buiten met uw nieuwe aanwinst, bungelend aan uw hand.
Maar anno 2022 is het natuurlijk een utopie dat u alles maar in uw eigen buurt kunt krijgen. In zo’n sténen winkel. Want veel winkels zijn weg uit kleinere plaatsen, hebben geen uitgebreide voorraad meer of bestaan zelfs helemaal niet meer. Dan moet u uitwijken naar het online winkelen.
Lees verderpareltjes van weleer
Schelden, vloeken, krachtterm-werpen. Het is er vaak al uit voor men er erg in heeft. Van het aaibare oeps tot het op de meest uiteenlopende wijze bashen van een willekeurig monotheïsme¹. Met een beetje creatieve inborst ligt hier een schat aan mogelijkheden.
Alsof je als single in je omgeving nog niet vaak genoeg de vraag gekregen hebt “wanneer jíj toch eens met die leuke man/vrouw thuiskomt”, word je ook in de auto (radio), thuis (tv) en online regelmatig overvallen door een onmiskenbare hoeveelheid reclamespotjes voor online dating.
Aangezien hier in huis iemand rondloopt met waarom als stopwoordje, moet ik naast moeder, verzorger, kok, huishoudster, monteur, verpleegster, psycholoog, entertainer, diëtist, politieagent en tuinmanvrouw óók nog een lopende encyclopedie zijn.
Uiteenlopende vragen als: ‘Waarom zijn bananen krom?’, ‘Waarom moet ik nú al naar bed?’, ‘Waar komen baby’s vandaan?’, ‘Waarom zijn wij eigenlijk op de wereld?’, ‘Geloof jij in God?’, ‘Wanneer krijg ik borsten?’… Niet alleen veel vragen, maar ook van zeer wisselende orde. Verlies daarbij niet uit het oog dat het antwoord kort, bondig en binnen recordtijd uitgewerkt moet worden in het kader van de ultrakorte spanningsboog.
De gemeente… ’t Kan dan een doods bedrijf zijn, als er geld te verdienen valt zijn ze ineens uiterst commercieel. Ik heb wel drie herinneringen ontvangen – schriftelijk! – dat m’n paspoort binnenkort zou verlopen. Ja, dát weet ik ook wel. Eén keer is vriendelijk, twee keer is overdreven, drie keer is vragen om een brief terug waarin je vriendelijk doch dringend uiteenzet dat je héús wel weet dat je een nieuwe moet, maar dat je – conform de dwingende alinea in diezelfde ambtelijke brief – even wacht op het moment dat het paspoort tien jaar geldig is. Dat scheelt tenslotte centjes. Op termijn uiteraard, want op dit moment maakt dat het paspoort alleen maar reteduur.
Ik maak er sinds jaar en dag een sport van om zoveel mogelijk kilometertjes te maken op één tank. ‘Doet ze tenminste nog íéts aan sport!’, hoor ik u denken. Rode lampjes? Piepjes? Ze maken mij de pis nie’ lauw. Het boekje zeg immers dat je – zodra het lampje brandt – nog 100km kunt rijden (Fiat), of – zodra het piepje piept – nog 75 km kunt rijden (Toyota). Het is zinloos. Dat weet ik. Heus wel! Maar ook gewoon een principekwestie. Ik wil er álles uithalen.
*romantisch muziekje*
We gaan terug naar de Utrechtse wijk Zuylen in de tachtiger jaren. Een keurig gezin met twee kinderen. Vader werkte buitenshuis terwijl moeder haar tijd besteedde aan het huishouden en het onbekommerd laten opgroeien van haar kroost. Bij een goede opvoeding hoort uiteraard zwemles. Elke week bracht mijn moeder mij achterop de fiets van onze wijk naar Overvecht alwaar het zwembad zich bevond. Ik keek als grote kleuter m’n ogen uit, terwijl mijn moeder haar fiets door de drukte manoeuvreerde. Iedere week leidde onze route zich over de Vecht, middels de Marnixbrug. Aan weerszijden van de Marnixbrug liggen woonboten. En in die woonboten brandde sfeervol rood licht. Ook stonden er soms mevrouwen voor het raam, in hun onderbroek. Maar niet altijd, want soms sliepen ze; dan zaten de gordijnen dicht. Op een mooie dag vroeg ik mijn moeder wat die mevrouwen daar deden. Mijn moeder vertelde mij een prachtig verhaal.
Ik gooi ’t maar gelijk in de groep: ‘Ik heb echt een enorme hekel aan de trilfunctie van mobiele telefoons.’ Zo. Dat is eruit. Het zou onbegrip kunnen zijn… en een stukje onnozelheid mijnerzijds. Anyhow, lees even mee.
Mance Post | Guus Kuijer
‘Ik zou best willen horen wat ik denk,’ zucht ze. Jij? ‘Ja,’ knikt Madelief. ‘Je denkt meer dan je denkt.’ Daar denken ze over na, dat laatste zinnetje. ‘Je denkt meer dan je denkt,’ mompelt Tineke. ‘Ja ja, dat dacht ik al.’
Rijkswachter
adoxography [eɪdɑkˈsɑɡɹəfi] 