Legemitasie

De gemeente… ’t Kan dan een doods bedrijf zijn, als er geld te verdienen valt zijn ze ineens uiterst commercieel. Ik heb wel drie herinneringen ontvangen – schriftelijk! – dat m’n paspoort binnenkort zou verlopen. Ja, dát weet ik ook wel. Eén keer is vriendelijk, twee keer is overdreven, drie keer is vragen om een brief terug waarin je vriendelijk doch dringend uiteenzet dat je héús wel weet dat je een nieuwe moet, maar dat je – conform de dwingende alinea in diezelfde ambtelijke brief – even wacht op het moment dat het paspoort tien jaar geldig is. Dat scheelt tenslotte centjes. Op termijn uiteraard, want op dit moment maakt dat het paspoort alleen maar reteduur.

Wat zo’n paspoortaanvraag niet opvrolijkt, is t feit dat er een pasfoto op moet. En geen gezéllige foto met een subtiele doch vriendelijke tandpastaglimlach, genomen vanuit een optisch aantrekkelijke hoek met oog voor de juiste belichting en sfeer. Nee! Gewoon, strak, recht van voren, witte belichting en een dusdanig kille glimlach dat Mona Lisa jaloers zou worden.

Waar nog bíj komt dat je alleen voor die lelijke foto’s (meervoud, je krijgt vier kleine en twee grotere foto’s) al € 12,50 kwijt bent, terwijl je bij het maken al zeker weet dat je die dingen nergens anders voor wilt gebruiken om eerdergenoemde reden: lelijke foto’s. Trof mij ook nog het geluk dat ik op D-day drie keer natregende voor ik me mocht melden bij de fotograaf, die me weliswaar vriendelijk wees op de spiegel, maar ook wel wist dat zelfs een Roy Donders met alle wil (en haarlak) van de wereld geen volume meer in m’n haar zou kunnen krijgen. Wees je er dan van bewust dat één zo’n regenachtig ochtendje ervoor zorgt dat je tien jaar lang op je paasbest bij de douane moet staan om te bewijzen dat ’t echt maar een momentopname was en dat je er in het dagelijks leven heus wel frisser en fruitiger uitziet.

Ten slotte sta je bij het gemeentehuis, alwaar je overgaat tot de daadwerkelijke aanvraag van het document. Je wacht tot je aan de beurt bent. Jij: nr. 383; nu aan de beurt: nr. 172. Oké, ik chargeer, maar je weet dat er een kern van waarheid is… Je checkt even of jij bent wie jij denkt dat jij bent en als zij er ook van overtuigd zijn dat jij bent wie zij denken dat jij bent dan mag je daarvoor tekenen – binnen het vakje! Als klap op de vuurpijl en teken van ultiem wantrouwen, moet je na het wanstaltige-pasfoto-avontuur en de ultralange wachttijd voor het loket óók nog je vingerafdrukken laten afnemen, waarbij je je toch afvraagt hoe nauwkeurig dat apparaat is en of ze je niet ineens volgende week van je bed lichten als verdachte van een nog-net-niet-verjaarde moordzaak die jij niet pleegde – maar bewíjs dat maar eens… Afijn, ik kijk misschien iets teveel TV…

Na anderhalve week – want ineens wil iedereen zo’n tienjaargeldigpaspoort en duurt het dus langer dan gebruikelijk – ontvang je een SMS’je (dat dan weer wel) dat je paspoort voor je klaar ligt. De kunst is dan om in je drukke werkweek een momentje te vinden dat je naar het nooit-op-normale-tijden-geopende gemeentehuis kunt en je nogmaals psychisch voor te bereiden op het bingospel der wachtrijnummertjes.

Maar als je alles getrotseerd hebt, dán kun je opgelucht naar huis huppelen met het welbekende bordeauxrode boekje à € 66,95, waaruit blijkt dat jij jij bent – terwijl je dat allang wist – en het nu ook nog bevestigd moet zien door die afzichtelijke foto – en kun je de komende tien jaar weer met een gerust hart internationaal verplaatsen.

Hoef je je alleen nog maar druk te maken dat ze je vliegtuig niet kwijtraken…