(opnieuw gepubliceerd i.v.m. het herschrijven van twee op raadselachtige wijze verdwenen alinea’s)

Zo nu en dan neem je nietsvermoedend de telefoon op en klinkt aan de andere zijde van de lijn: “Goedemiddag mevrouw [schrijver], ik ben [telemarketeer] van [bedrijf-wat-een-fantastische-aanbieding-heeft], wat fijn dat ik u tref!” Op zo’n moment voel je vanuit de krochten van je existentie de beginselen van irritatie opborrelen, die je krampachtig probeert te maskeren met ingestudeerde beleefdheden in de hoop dat het probleem even snel verdwijnt als het zich aandiende.

Zo werd ik gebeld door een puber keurige jongedame die geveinsde interesse toonde in mijn welzijn, waarna ze informeerde naar mijn leeservaring met betrekking tot een tijdschrift waarvan mijn cadeauabonnement recent was beëindigd. Ik gaf aan dat de ontvangen exemplaren mij hebben doen inzien dat het type magazine niet aansluit bij mijn behoeften¹. Het bleef even stil aan de andere kant; ze moest immers even de gelegenheid hebben om in het stroomdiagram te kijken welk repliek daarop aansluit.

“Nou ik mag u een mooie aanbieding doen voor een jaarabonnement voor maar x euro. Kan ik u daarvoor misschien interesseren?”

Mijn stroomdiagram hapert. “Nee, want ik geeft net aan dat ik het geen leuk blad vind, dus ik wil geen abonnement.“

Pauze.

“Een andere mogelijkheid is dat u een abonnement kiest voor zes maanden!“, aldus de onverminderd enthousiaste puber jongedame, die mij de indruk geeft oprecht in overtuiging te zijn dat ze mij hiermee een dienst bewijst.

Op zo’n moment is het afhankelijk van mijn hormonale balans of ik dan nog kalm en beheerst kan aangeven dat ik haar bedank voor haar telefoontje, maar gewoon geen interesse heb en nu de verbinding ga verbreken, of dat ik vraag WELK GEDEELTE VAN ‘IK VIND HET EEN STOM BLAD’ BIJ HAAR NU NIET BINNENKOMT, KUTPUBER.

Uiteraard is bovenstaande ook voor mij een leerzaam proces, want sindsdien onderbreek ik – na het voorstelrondje – iedere callcentermedewerker direct met de mededeling dat we elkaars tijd maar niet moeten gaan verspillen met goede aanbiedingen, omdat ik bij voorbaat al geen interesse heb. Héél soms zit er dan nog zo’n dappere strijder tussen die een poging waagt, maar de doorgewinterde belverkoper weet dat nú het moment is om af te haken. Deze zegeviering wordt bekroond met de in-sneltreinvaart-uitgesproken attendering op je rechten in de telemarketing, waarna ze je gezwind doorverbinden met het bel-me-niet-register.

Hebben ze verdorie nóg het laatste woord!

¹ ik zei hier natuurlijk gewoon dat ik het geen leuk blad vond. Maar dat is veel minder leuk om te schijven.