… zonder de trein? Een gouwe ouwe van de Neederlandsche Spoorweegen¹ uit de jaren ’80. Want wat wil een mens nog meer?! “Gaet u lecker zitten, kijkt u dromerig uit het raem, telt u de koetjes in de wei, terwijl wij van NS² u geruischloosch naar uwer bestemming vervoeren¹.”

Maar potvandikkie, van die Droomvlucht³ is anno 2023 dus níets meer over.

Zitten? U mag blij zijn als u kunt stáán!
Ook wegdromen is ook geen optie meer, want de reizigers om u heen houden u vanaf u instapt maximaal alert met allerhande misdragingen.

Zo blijkt dat de naam ‘stiltecoupé’ bij velen nog wat extra uitleg vraagt. Op Dumpert verscheen zo’n anderhalve week geleden een filmpje van een bellende dame, die zelfs op dringend verzoek van haar medepassagiers nog niet het fatsoen had om zich even naar een belendende coupé te verplaatsen om daar haar gesprek af te ronden. Want dat éne minuutje bellen… Als we ons hier even empathisch opstellen, dan kúnnen we zeggen ‘Tja, dat ene minuutje’, maar als tijdens de spits iederéén éven dat éne minuutje belt, dan ligt ineens het Vodafone-netwerk plat wordt het ineens een ander verhaal.
Een proef met de subtitel ‘gewoon je muil houden of opkrassen’ ‘zwijg of verplaats u’ zou wellicht tot de verbeelding spreken, uiteraard meertalig; we zijn een multicultureel landje.

Maar ergernissen kennen geen genade, want enkele dagen later blogt ene mw. Mars over eetgewoontes van medereizigers. Schijnt ook een enorme ergenis te zijn. Het ruikt danwel stinkt, je misofonie slaat ervan op hol en zoals het de mens betaamt zullen er daarna ongetwijfeld sporen achterblijven van de genuttigde maaltijd. De Telegraaf haakt er gelijk op in door een online discussie te ontketenen – want een dag geen opinie is een dag niet geleefd – en daarnaast te opperen een eetvrije coupé te introduceren.

Ik hoor u rekenen: eersteklascoupés, tweedeklascoupés, stiltecoupés, eetvrije coupés… dat wordt op verantwoordelijke schoenen over het perron marcheren op zoek naar wat die dag aansluit bij uw behoeftes. En laat me u vertellen: dat zijn er nogal wat…

Als we alle ergenissen op een rij zetten, dan zal de NS² een hele kluif hebben aan het optuigen van nieuwe wagons. U blijkt het namelijk heel ingewikkeld te vinden als iemand discreet borstvoeding geeft in uwer nabijheid. Want die vetbulten, te vinden op meer dan viermiljard vrouwen ter wereld (én een significant deel van de mannelijke wereldbevolking), zijn in de eenentwintigste eeuw nog steeds onderhevig aan patriarchaal denken. Wat direct botst met de volgende kwelling op uw lijst: huilende kinderen. U weet immers dat het uitblijven van het één, het ander tot gevolg heeft. Ik voel hier een moeder-en-kindcoupé aankomen.

Ook heel vervelend – vindt u schijnbaar – als u na een lange werkdag vermoeid in een rijtuig stapt en dan ineens “Hé Evert⁴, ouwe r*kker!” hoort, van een enthousiaste bekende. U heeft namelijk al de hele dag de extravert uitgehangen in uw hoogdravende commerciële functie en snakt naar een prikkelarm forenzenmomentje tot u thuis de kinderen weer voor uw kiezen krijgt kan omarmen.

Een aantal kwellingen is natuurlijk volledig invoelbaar. Als de afgeknipte stukjes teennagel van uw medereiziger in uw broodje shoarma belanden, dan is dat onsmakelijk to say the least. Los van de discussie over dat broodje shoarma. De mensen die daar een probleem mee hebben zitten immers in eerdergenoemde eetvrije coupé.
Passagiers die hun reistijd benutten om hun nagels te voorzien van een laagje lak, vragen ook om een problemen. Dat bent u met mij eens.
Mocht u zich bij voorkeur in een muzikale cocon hullen gedurende uw reis, dan zou het u sieren als u hierbij op z’n minst oortjes gebruikt of een koptelefoon, met een gepast volume. Immers: cocón, geen concért.
Daarnaast zou het prettig zijn als mensen in het algemeen – maar zéker in een volle trein – zichzelf en hun kleding regelmatig wassen, zodat er geen aura van kleur én geur hoeft te worden waargenomen.
De ergenis rondom respectloze mensen vraagt geen context, zo neem ik aan.
Ten slotte vinden we de kwakkelende gezondheid van medepassagiers bijzonder onprettig; sinds corona is hoesten in het openbaar frowned upon.

Resumerend levert dit het volgende op: naast een eersteklas-, een tweedeklas- en een stiltecoupé, wenst u minstens een eetvrije coupé, een moeder-en-kindcoupé en een quarantainecoupé, die allen uiteraard op tijd rijden, voldoende zitplaatsen bieden én een beetje betaalbaar zijn…

Toch weer die Droomvlucht…

Hoewel ik geen treinreiziger ben – voornamelijk omdat in deze pittoreske negorij geen rails liggen – en dus geen recht van spreken heb, vond ik online nog wel een ander ergenisje dat wellicht tot uw verbeelding spreekt .

Valt zo’n bellende medereiziger ineens best wel mee… toch?

1: Oude spelling om de beleving van vroeger tijden te versterken.

2: Vul maar in: Nederlandse Spoorwegen (NS) Syntus, Arriva, Keolis – Syntus, Blauwnet enz.

3: Een hangende darkride attractie in De Efteling waar u in een gondel langs verschillende taferelen zweeft, gebaseerd op sprookjes en folklore. Sprookjes dus.

4: Vul hier uw eigen naam in voor een ultieme beleving van het voorbeeld. Tenzij u Evert heet, dan bent u wellicht onder de indruk van de accuratesse van deze uiteenzetting. Graag gedaan.