Vroeger was alles beter.

*romantisch muziekje*

We gaan terug naar de Utrechtse wijk Zuylen in de tachtiger jaren. Een keurig gezin met twee kinderen. Vader werkte buitenshuis terwijl moeder haar tijd besteedde aan het huishouden en het onbekommerd laten opgroeien van haar kroost. Bij een goede opvoeding hoort uiteraard zwemles. Elke week bracht mijn moeder mij achterop de fiets van onze wijk naar Overvecht alwaar het zwembad zich bevond. Ik keek als grote kleuter m’n ogen uit, terwijl mijn moeder haar fiets door de drukte manoeuvreerde. Iedere week leidde onze route zich over de Vecht, middels de Marnixbrug. Aan weerszijden van de Marnixbrug liggen woonboten. En in die woonboten brandde sfeervol rood licht. Ook stonden er soms mevrouwen voor het raam, in hun onderbroek. Maar niet altijd, want soms sliepen ze; dan zaten de gordijnen dicht. Op een mooie dag vroeg ik mijn moeder wat die mevrouwen daar deden. Mijn moeder vertelde mij een prachtig verhaal.

“Papa, die gaat altijd knuffelen met mama. Maar sommige vaders die hebben geen moeder meer. Die zijn altijd alleen. Daarom mogen zij naar deze mevrouwen om te knuffelen, dan zijn ze niet zo alleen.”

Diep onder de indruk was ik. Wat een mooi concept. Sterker nog, als ik later groot was wilde ik ook wel op zo’n mooie boot wonen!

Later op de dag bracht mijn moeder mij bij vriendinnetje M. Met het prachtige verhaal nog vers in mijn geheugen vertelde ik daar in geuren en kleuren over het briljante concept wat zich bij de woonboten afspeelt. Ook vriendinnetje M leek onder de indruk. Haar grote broer J wist bovengenoemd verhaal met iets minder nuance te vertalen…

“Die vrouwen op die woonboten? Dat zijn hoeren. Die neuken voor geld!”

*geluid van een scratchende plaat*