A caval donato non si guarda in bocca

Geplaatst door Schrijver [ˈsxrɛi̯vər] ⋅ 4 maart 2021 ⋅ Een reactie plaatsen

Hoewel ik in een vorig leven absoluut Parisienne moet zijn geweest óf dat in een volgend leven alsnog wordt, ligt mijn amore per la machina¹ dan weer in Italië. Mede dankzij de wederhelft kan ik – na vele kilometers in trouwe, zuinige rugzakmodelletjes – sinds enkele jaren iedere ochtend met een glimlach in mijn Alfa Romeo stappen. Zijn tweewielige neef Ducati verblijft in onze garage. Conclusie: ik verplaats mij naar de meeste gelegenheden in stijl, vergezeld van goed geluid.

Hoewel Al (ik mag Al zeggen) mij tot nu toe elke dag trouw van a naar b heeft gebracht, houdt hij er zo af en toe wel wat Italiaanse trekjes op na. Zo waarschuwde hij me voor vorst aan de grond, wat natuurlijk heel attent is, ware het niet dat het buiten op dat moment 35°C was en door dit euvel de airco dus ook niet werkte… het was immers al koud genoeg, aldus Al.
Kleinigheidje. Sensortje vervangen en door.
De integratie met betrekking tot het Noord-Europese klimaat verloopt ook nog niet geheel vlekkeloos. Zodra de temperatuur onder Mediterraans daalt, treden er kleine ongemakjes op. Functietoetsen reageren wat trager, hij kan zichzelf niet meer vinden bij het navigeren en soms loopt gewoon het hele audiosysteem vast. In het gunstigste geval moet je dan luisteren naar muziek die je stom vindt op een volume dat doet vermoeden dat je het wél leuk vindt. In het slechtste geval gaat het systeem dan ook niet meer uit als je de auto uit zet, waardoor je accu dit euvel vrolijk blijft ondersteunen.

MedeAlfa-liefhebbers bleken weliswaar hier en daar bekend te zijn met dit probleem, maar hun tips op een forum om dit te verhelpen waren helaas niet genoeg om mijn Al uit z’n winterdepressie te halen. En zo stond ik vanmorgen voor dag en dauw bij mijn uitgebluste bolide, wiens paarden niet van stal wilden.

Gelukkig waren daar mijn lieve echtgenoot en zijn Zweedse kamrat die ons te hulp schoten met startkabels, waarna Al en ik onze weg weer konden vervolgen richting de saeck. Tegen het einde van de rit ontwaakte ook het audiosysteem weer uit z’n coma en kon ik parkeren zonder de angst dat ik om 17.00 uur een slachtoffer moest zoeken die aan de andere kant van mijn startkabels wil hangen. Dat er wat vooroordelen zijn over Alfa’s, oké… maar dat wil ik natuurlijk niet zelf hoeven bevestigen.